Deze boomhut stemt me treurig
hij is gemaakt van grijs beton
waar ik vogels fantaseerde
hoor ik buurman op ‘t balkon
aan de overkant hoor ik het schreeuwen
van een vreemde vrouw in nood
niemand die haar helpen kan
misschien gaat ze wel dood.
Deze tuinen ooit van Eden
nu een park vol slinks gevaar
Ik zoek bladgeruis maar vind enkel herrie
En de lentelucht ruikt ook al raar
deze dag is grijs van lamlendigheid
Deze dag eist zo zijn tol
Ik struikel over wind en dromen
En soms een hondendrol.
Tanja Nabben blogt 
Plaats een reactie