Tanja Nabben blogt

De grote kerel die zijn auto ronkend had dubbel-geparkeerd gooide een tientje op de toonbank en bestelde een berenlul. De Chinese frituureigenaresse keek hem bewegingsloos aan en zei: ‘Dat is niet glappig.’ De man, haastig en geen zin in een discussie met een Chinese, wuifde zijn berenlul geïrriteerd weg en bestelde een frikandel speciaal.

Bemoeizuchtig als ik soms ben overwoog ik om de Chinese frituurmevrouw uit te leggen wat een berenlul was, maar het was zaterdagavond, druk en ik wilde net als alle andere aanwezigen niet voor gecompliceerde gesprekken gaan met een opgefokte kerel in een grote leren jas en een slecht Nederlands sprekende Chinese over zulk een delicaat onderwerp.

Ik googelde zojuist, nieuwsgierig ‘bere(n)lul’ in enkele talen en kwam allerlei wonderbaarlijke zaken tegen.

Zoals een meneer in de VS die ik verder niet wens te promoten (vandaar geen link) die een webshop heeft waar je berentanden, klauwen EN ‘bears penis bones’ kunt kopen. Uitverkocht trouwens.
Op de website van softronic.com/science, kwam ik een artikel tegen waarin de berenpenis als afrodisiaca wordt gegeten. Nou, dat was met de gefrituurde en natuurlijk spreekwoordelijke variant in elk geval niet het doel.

In een reisadvies van de Britse site: travelsafely.com, stond de berenlul vertaald als ‘Bears dick’ in de top-5 van ‘typical Dutch snacks en in wikitravel.org las ik: ‘
’..bear’s dick (berenlul), is a sliced meatball with fried onion rings on a wooden skewer, often served with peanut sauce (pindasaus).’’

Onze berelul staat dus international in de snack-top 5. In 2013 waarschijnlijk nek-aan-nek met de halal-frikandel en Patatje kapsalon Wilders, gevolgd door het friet-Wiet-ei. (Trendvoorspelling)

Ik stelde me voor hoe het zou zijn voor een Chinees, om voor al die gekke Nederlanders berenlullen, open benen, en frietjes kapsalon te bereiden. Ze lusten het zelf niet, ik heb het al aan vier Chinezen gevraagd. En dat baart me toch een beetje zorgen. Want zoals buurvrouw Moe vroeger zei over de eerste buurtchinees in de vinexwijk: ‘Bah nee, want Chinezen eten alles wat pootjes heeft, behalve een tafel.
Doe mij maar en frietje met een knak.’ Ze zou zich in haar graf omdraaien als ze zou weten dat een kwart van de frietbakkers nu van Chinezen is en straks ook de grote knakfabriek van Unox misschien en de spoorlijn die haar naar tante Sjaan in Vlaardingen bracht.

Het is een verwarrende wereld, onze eetcultuur gezien vanuit een snackbar van Chinezen met Nederlandse klanten. Het is de clash of civilisations in een veel te hete frietpan.