Tanja Nabben blogt

’Ik heb ZZP, de agressieve creatieve variant.’ Zei ik laatst voor de grap op een verjaardag. Iemand vroeg bezorgd wanneer het gediagnostiseerd was. Ik had het al jaren onder de leden (vroeger noemden wij het het vrije zelfstandigheidskoorts, maar dat was in betere tijden), maar onlangs heeft de economische wetenschap en de politiek pas erkend dat het eigenlijk een vervelend virus is. Het is een combinatie van trots, veelal onverzekerd work-o-holisme met soms hoofdpijn, oververmoeidheid en economische malaise als bijverschijnselen.

Niets om je zorgen over te maken dus; ZZP is net als veel andere medische afwijkingen in elk geval chronisch, maar ab-so-luut niet dodelijk. Je leeft gewoon door, zodat je je rekeningen op tijd kunt betalen, je verzekeringen en de belastingen.

Ook goed nieuws is dat er inmiddels in diverse delen van het land ook in ZZP-er gespecialiseerde psychologen- en traumacentra zijn ingericht! Daar krijg je moedigheidsinjecties, groepstherapie en slimme pillen die je nog wendbaarder maken en waarvan uiteindelijk helaas je ruggegraat en zelfredzaamheid verdwijnt. Je zult mij er niet snel zien, want ik ben nog van de generatie die zelfgenezing prefereert.

Het valt best mee na een tijdje. Eenmaal door de incubatietijd heen, wen je er aan. Net als kaalheid, een te dikke kont, exzeem of een bochel en schoonmoeders. Je gaat er gewoon mee het strand op en de kroeg in, want het is zeker niet meer besmettelijk en je bent de schaamte op een gegeven moment ook wel voorbij.

Wat ook wel weer scheelt is dat er veel lotgenoten zijn.Eind 2011 telde Nederland bijna 730.000 zzp’ers. (CBS 2012)  In 2012-2013 verwacht men een nieuwe golf. De wetenschap en farmaceutische industrie, de politiek, de gezonde banenburgers, niemand weet hoe de toekomst van de creatieve ZZP-gediagnostiseerden eruit ziet.
Ik herken ze, de lotgenoten. Op straat en in de kroegen, bij de Aldi verstopt tussen de vermoeide Polen en in de nog diepere spelonken van de maatschappij kom ik ze tegen. Ze hebben een vaak verbeten humor, krachtige babbel, wallen onder de ogen en er schemeren achterstallige griepjes en onverwerkte trauma’s door hun glimlach. Want als je ZZP hebt, dan kun je meestal je griepjes niet uitzieken, werk je je door hernia’s en verkoudheden heen en moet je met een beetje pech op de dag van je bevalling alweer achter je PC en na de crematie van je moeder door naar de volgende netwerkmeeting. Maar liefs 70% van de ZZP-ers lijdt aan alle drie de bijverschijnselen, terwijl de gezondheidszorg, het verzekeringswezen en de politiek daar nog niet helemaal op ingericht zijn. Zorgwekkende cijfers vind ik dat.

Maar het komt goed als je positief blijft en vaak gaat winkelen, hoorde ik laatst op het nieuws. Ik geloof dat dan en ben meteen naar de Action gefietst voor een setje nieuwe pantoffels (want die slijt ik sinds de diagnose als tandenborstels) en heb bij de Wehkamp op krediet nog een paar joggingbroeken besteld. ’s Ochtends, voordat ik begin met mijn werkdag, graaf ik in mijn urban garden naar eetbare knollen en pluk ik besjes in het stadspark. Moet de dag nog beginnen en dan ben ik al de hemel te rijk eigenlijk. Ook dat is ZZP!

Ik zeg het je. Het valt best mee, als je ZZP hebt. Leer er mee leven. Ondertussen ben je gewoon jezelf; vogelvrij en moedig, slim en wendbaar, hardwerkend, vol dromen en soms een illusie rijker. Lach je weg door het leven in, ook met ZZP in je bloed.

Want, zoals Einstein zei: ‘’Alles wat werkelijk groot en inspirerend is, is gecreëerd door een individu dat kon werken in vrijheid. ‘’
Hij had, achteraf ook ZZP. Denk ik.