Een jongeman met puisten, pet en krommebenenbroek staat in de rij voor de kassa te grijnzen naar het scherm van zijn mobieltje. Hij loopt terug de winkel in en sluit even later weer aan in de rij met drie dozen Pringles in zijn armen. Aan zijn rechterhand bungelen twee sixpacks RedBull. Ik denk: Ai. Ai voor die puisten en waarom toch die rare broeken?
Ik zie een mooie scene voor me: ‘Zaterdagavond met Pringles, Redbull en drie puistige knullen op een skaileren bankstel, ergens in een flat in de buitenwijk van de stad. Er wordt gerookt uit een gezamenlijk pakje sigaretten en op het XL plasmascherm dendert een videogame.
(Er komen geen meisjes, maar dat vinden ze niet erg. Want na zeven RedBulls, half authistisch aan een dom race-spel en met je krommebenenspijkerbroek vol chipskruimels, vindt geen meisje je leuk op zaterdagavond.)
Ik probeer zonder romantiseren, me te herinneren wat ik deed op zaterdagavonden als deze op mijn 18e. Er waren nog geen Pringles en RedBull, er was geen bal op tv. Tv was voor ouders en opa’s en oma’s. We deden risk met muziek van Santana en Lou Reed op de achtergrond, we stonden met een bandje op het podium in het achterzaaltje van een kroeg. We praatten elkaar de hele nacht het hoofd gek over zaken waar we nog geen verstand van hadden. Op mijn 18e dacht ik nog serieus dat ik de wereld kon veranderen. Ik verhuisde naar Nijmegen omdat ik dacht dat dat een grote stad was. Wat ik ook deed op die leeftijd, ik vond het allemaal spannend en interessant. Ik droeg Levi’s spijkerbroeken, bruine laarzen en witte bloezen uit de 2e hands winkel. We waren toen al consuminderaars, maar we wisten dat nog niet.
Jazeker, het was dolle pret, 18 zijn in de jaren 80, concludeer ik onderweg terug naar huis, met kaas, brood en negerzoenen op de passagiersstoel. Ik verheug me op een rustige zaterdagavond met een laptop op schoot, de TV aan, kat, de krant en negerzoenen naast me, manlief onderweg voor werk, CSI helemaal voor mij alleen. Ai, voel ik me opeens oud. Niet rimpelig-help-mijn-kont-zakt-naar-beneden-oud, maar oud als een mens dat naar rust kan verlangen op zaterdagavond en in de supermarkt twee generaties levens gaat staan vergelijken vanuit eigen ervaring. Veteranerig. Een tevreden zaterdagavondveteraan ben ik geworden.
Hoe voelt die 18-jarige van tegenwoordig zich over 25 jaar? Oud? Veteranerig? Mijmerend over de tijd toen hij nog RedBulls met een tik dronk op zaterdagavond? Of bang dat zijn kont (dankzij het dragen van die achterlijke broeken) nog verder zal uitzakken? Is er eigenlijk al studie gedaan naar het lange termijn-effect van het dragen van krommebenenbroeken, het staren naar tvschermen van 2×1 m, het nuttige van 20 blikjes Redbull per week en het eten van onechte nepchips?
En terwijl ik me zorgen maak over de jeugd van tegenwoordig, een half dozijn negerzoenen ongemerkt naar binnen heb gewerkt, heb ik dus het plot van CSI gemist. Ik ben misselijk, mijn ogen zijn vierkant van het multimediatasken in gezellig schemerlicht. Maar ik ben tevreden, echt waar. Negerzoenen zijn tijdloos. Daar kunnen geen nepchips tegenop. En dat is fijn als je je plots veteranerig voelt.
Tanja Nabben blogt 
Plaats een reactie