Tanja Nabben blogt

In de bevestigingsmail hadden mijn nieuwe gasten-vrijwilligers niets gemeld over hun nudistische levensstijl. Bloot was niet zo het gebruik in ons dorp waar de helft van de vrouwen, soms al vanaf hun jonge jaren in drie lagen zwart en steunkousen rondliep hartje zomer. J en M arriveerden en beleefden een onvergetelijk nudistisch avontuur op onze boerderij.

Nietsvermoedend stond ik in mijn moestuin te rommelen, toen er een kreet door de vallei klonk. Het eerst dacht ik aan een eng insekt; giller nummer 1 onder de gasten die nog niet helemaal voorbereid bleken op het fenomeen natuur. Nog een gil. Het klonk verontrustender dan een insekt. Het klonk als Blas, die normaal nooit gilde.

Op het erf trof ik Blas aan met zijn muildier, druk zwaaiend met zijn armen en roepend om de Heilige Moeder Maria. Tegenover hem een poedelnaakt echtpaar dat verwoedde pogingen deed om Blas weg te jagen, alsof hij een ongewenste zwerfhond was. ‘Ksssst.’ Zei de vrouw, wier borsten bij elke armbeweging forse zwaaien maakten. ‘Ssssst, por Dios y el Santo Christo’. Ik voelde een onbeheerselijke lachstuipaanval opkomen en had geen flauw idee hoe ik hier moest bemiddelen.

‘Je had gezegd dat we hier privacy hebben, krijgen we binnen een uur een ouwe gluurder op ons dak.’ De vrouw was laaiend en leek zich totaal niet bewust te zijn dat haar laaiendheid zich vooral manifesteerde in haar trillende kalkoen-filets aan haar bovenarmen, golvende buik en zwaaiende borsten. Ik werd er enigszins ongemakkelijk van en begon me langzaam af te vragen waarom ik zo vreselijk beleefd bleef. De man, duidelijk niet de broek aan, stond als een te plomp uitgevallen Romeins Olympia-beeld met zijn kleine klokkenspel in de zon te kijken naar zijn vrouw, die maar doorraasde over privacy, vieze oude mannen, rare boeren. Wat een looser, dacht ik. Om hier een beetje in een bos te gaan staan met je blote piemel en dan je vrouw laten verkondigen dat boeren met kleren aan perverts zijn. In gedachten wenste ik haar een horzel toe en hem een verschroeid klokkenspel.

Haar naakt zijn was geen ‘natuurlijke state of mind’ zoals ze zelf graag wenste te geloven, maar een oeverloze brei van woorden uit damesbladen en ontdek-je-eigen-plekje-workshops. ‘Vrijheid, eenzijn met de natuur, oerverbindingen, geen sexuele betekenis hoeven toekennen aan naakt zijn, jezelf durven laten zien aan moeder natuur, etc, etc.

(Ik werd misselijk en wist niet of het door de zon of de woorden kwam.)

Ze zouden twee weken blijven en de natuur van el Alto del Genal zou zich hoogstwaarschijnlijk niet aanpassen aan de naturalistische eisen van deze gasten. Ik vroeg me benauwd af of ze morgen ook naakt gingen helpen op het land, ze waren immers als vrijwilliger hier te gast en er moest noeste arbeid op de helling verricht worden. De moed zakte me in de schoenen als ik dacht aan de komende lange weken die voor me lagen.

Gelukkig deed moeder natuur haar werk, zoals altijd grondig. Slechts twee dagen na aankomst werd de vrouw onwel na een braadsessie op het heetst van de dag en dezelfde avond trapte haar kleine Adonis met zijn naakte kloten in een nest vol gemeen stekende beestjes, die ik niet in mijn insectenencyclopedie kon terugvinden. Voor zonsondergang had ik een hotel voor ze geboekt met airco, in de stad.

De volgende ochtend kwam Blas voorzichtig kijken. ‘Zijn ze weg?’ Ik vertelde wat er voorgevallen was en toen we uitgelachen waren vroeg hij waarom er mensen waren die hier naakt zouden willen rondlopen. Ik probeerde de kern van naturisme uit te leggen en beschreef de campings die we er in Nederland en Duitsland voor hadden gemaakt. Blas sloeg zich op de knieën van het lachen en wees op zijn vier lagen warme kleding die hij ook bij 40 C droeg. Met zijn afgetrapte laarzen duwde hij tegen een bergje stenen aan zijn voeten en meteen kropen er een paar fikse duizendpoten alle kanten op. ‘Als je naakt gaat hier, dan ga je dood. En dat moeten we niet hebben, dooie buitenlanders. Krijg je gezeik mee.’

En zo was dat. We gingen koffie drinken en aan het werk. Alles was weer normaal.