Tanja Nabben blogt

(uit het boek van Blas)

Een prima stevig karretje, bulderde Juan el Gordo, terwijl hij bij wijze van demonstratie nog eens wild aan de imperiaal van de Suzuki Samurai rukte. Ik was bijna bang dat het karretje uit elkaar zou vallen, voordat ik de berg af was. Hoe kunnen ze deze auto dan ook Samurai noemen, vroeg ik me af. Je noemt een oude Hazewindhond toch ook geen Sandokan?

Toch had Juan gelijk; het 1.000-euro-karretje had het karakter van een echte Samurai. Het gedeukte blikje bleek over onverwoestbare krachten te beschikken op de steile bergweggetjes en overtrof zelfs zijn grote, zware gebull-barde broers, die hun logge en carosserie met moeite door de modder kregen getrokken bij regenweer. We kregen al snel een hechte band, de Samurai en ik.

Buiten de vallei was het andere koek. Bij hoge windsnelheden en scherpe bochten op de grote weg, kon het arme diertje niet…