Als ik beelden bedenk en ik deze met behulp van a.i. vanuit mijn hoofd werkelijkheid zie worden, voelt dat als een klein wonder. Ik kan emoties, kleuren, vormen, posities, lichtinval, sfeer in het oor van mijn computer fluisteren en binnen enkele minuten ontvang ik (soms) verbluffende resultaten. het voelt als een samenwerking, een spel. Meestal zijn de resultaten nog niet het publiceren waard, maar soms zijn de beelden van een raakheid die ik als fotograaf een beetje jaloersmakend vind. In de beginfase sloeg mijn innerlijke beeldenfabriek dan ook enigszins op hol.
Ook voelt het als een kleine leugen. Alsof ik op de kunstacademie opeens een Bob Ross ga doen.
Met klamme handen zat ik weken lang digitale jurkjes te breien en om niet bestaande mensendieren te draperen. Geen veldonderzoek, geen commissie, projectnaam of -doel. Gewoon lekker breien. Ik postte er een paar op instagram en hing er 40 op een opvanglocatie voor vrouwen en kinderen. Mensen (dieren niet), jong en oud reageerden op de afbeeldingen. Leuk! Een verhaal, een anekdote, vergelijkingen, een grap. Vrolijk makend!
Een social media kennis vroeg mij n.a.v. onderstaande foto: ”Ben je je tegenwoordig aan het verdiepen in het antropomorfisme?” Ik had geen idee wat dat prachtige woord inhield (ik schrok even, het klinkt als een aandoening) en vroeg het aan Google:
Antropomorfisme is het toekennen van menselijke eigenschappen aan niet-menselijke wezens of voorwerpen: het tonen of behandelen van andere dieren, goden en voorwerpen alsof ze menselijk zijn qua uiterlijk, karakter of gedrag.
Tanja Nabben blogt 
Plaats een reactie