Tanja Nabben blogt

Een liedje en video uit frustratie

of:

Hoe a.i. muzikaal mijn gefrustreerde geest verlicht.

Er zijn weinig mensen minder inspirerend dan Donald Trump. Sterker nog, hij staat stevig in mijn persoonlijke top drie van grootste plaaggeesten aller tijden. Net zoals die buurt-bullebak uit mijn jeugd, een wat dikkige, tergende plaag-puber die als een bulldozer een speelplein kon leegvegen en zijn slachtoffers zorgvuldig koos: minstens twee koppen kleiner, bij voorkeur meisjes. Niemand durfde iets terug te zeggen als hij je beledigde of krenkte. Op straat hoopte je altijd dat je hem niet tegenkwam, want hij zou gegarandeerd je woensdagmiddag vergallen. Ik was bang, te jong en niet van plan in opstand te komen, wetende dat je met schade aan lijf, leden, fietsje of vrienden achter zou blijven. Zijn territorium breidde uit; we bleven in onze tuinen, of gingen buiten de wijk spelen. Hij had terrein gewonnen, angst gezaaid, maar geen vrienden meer.

Trump lijkt opvallend veel op die bullebak van toen; hij veroorzaakt angst en hij maakt ons innerlijk woedend, terwijl hij onze grenzen van verbijstering elke dag weer een beetje meer oprekt, door nieuwe bully-acties. Zijn favoriete slachtoffers? Mensen die al kwetsbaar zijn. In zijn eerste maanden als president zit ik het nog te volgen als een soap opera. Nu daalt langzaam het besef van de gevolgen in. Stoppen met financieringen aan USAid, kost nu al mensenlevens. Hij jaagt mensen systematisch op om hen te deporteren, gooit de grenzen dicht, holt de sociale zekerheid en gezondheidszorg voor ouderen en lage inkomens nog verder uit en legt hij economische sancties op aan landen die het niet met hem eens zijn. En terwijl de helft van de Amerikanen waarschijnlijk met een knoop in de maag ontwaakt sinds enkele maanden, blijft de andere helft blind en doof voor de enorme schade aan mensenlevens, perspectieven, democratie, mensenrechten, aan vrijheid en levenskwaliteit. Een CEO met een psychische stoornis staat aan het hoofd van een fictief ministerie om ambtenaren en wetenschap met een sloopkogel af te breken. Andersdenkenden delven elke dag het onderspit. Kritische media en oppositiestemmen worden publiekelijk en administratief monddood gemaakt, terwijl de klok wordt teruggedraaid voor vrouwenrechten, gendergelijkheid, rechten van kinderen.

En we vragen allemaal aan elkaar – met koffie of een wijntje erbij, veilig aan onze eettafels: ”Wanneer komen de mensen eindelijk in opstand?” Die vraag zou voor een iedere retorisch moeten zijn. Maar, eerlijkheidshalve: zolang ik de luxe van ”de bubbel” kan veroorloven, door af en toe het nieuws niet te kijken, een liedje te luisteren of te schrijven, of met een glas wijn te discussiëren met vrienden over deze wantoestanden, ben ik ”veilig”. Het is een luxepositie om niet in opstand te hoeven komen.

Maar hoe ga je om met het traumatiserende en angstaanjagende feit van de toestand van de wereld? Tegen zielsverzuring en overdosis aan kopzorgen? Mijn eigen medicijn is een liedje of een verhaal schrijven. En dan niet, zoals voorgaande alinea’s, in de geest van mijn frustratie, maar in de geest van inspiratie.

Terug bij Trump en inspiratie: een sterkere contradictie bestaat er niet en een spontane schrijversblokkade wierp zich meteen op. Wat deed ik vroeger bij schrijfblokkades? Juist: ik dook een muf ruikende repetitiekelder in en zong, tussen drumstel en Marshallversterker ingeklemd, de longen uit mijn gefrustreerde lijf. Lekker was dat; heilzaam en effectief rocken. Tegenwoordig bedien ik mijn frust-trigger dus lekker veilig vanachter mijn werktafel, samen met mijn muzikale alter ego Ben Tan. En daar rolde dit liedje en video uit. Binnenkort ook de single op alle muziek streaming platforms.

Bekijk liedje en videoclip hier op YouTube: “Trump’s Retire Song”