Assimileren met een kort lontje in Spanje
Assimileren en integreren in een nieuwe gemeenschap – het klinkt als iets waar je een cursusvoucher voor krijgt bij de lokale bibliotheek. In de praktijk is het meer koorddansen: niet die buitenlander willen zijn die alles beter weet, maar ook niet het schaap dat alles slikt. Je bent gast, maar ook gewoon bewoner. Ondertussen fluisteren je Hollandse genen: “regel het netjes, handel naar wet en waarheid, want dar heb ik als simpele burger recht op.”
Dorp vol contrasten
Ons dorpje telt zo’n drieduizend zielen. Geen toeristen te bekennen, wel een bomvolle feestagenda. Turrón-feria, paella-marathon, poëzie bij de kapel, kinderoptochten en sport-events. De helft van het dorp doet vrolijk mee, de andere helft moppert dat de winkels weer dicht zijn en er geen plek in de kroeg is voor hun door de weekse biertjesritueel.
Een veelbesproken probleem in het dorp is illegale vuilnisdump door particulieren. In de containers die elke 500 meter staan opgesteld, daar groeien geen bloemen, maar rattenfamilies en kattenkolonies. Groot, klein en giftig afval wordt ernaast gekwakt alsof de openbare ruimte een grote milieustraat is. De gemeente hing onlangs camera’s op bij de populairste dump-plekken. Gevolg: daar is het nu brandschoon. Hiermee verplaatsten ze handig het probleem naar het buitengebied, dat letterlijk stank voor dank kreeg. Het cameraoog ziet wat de gemeente wil zien. En in het land der blinden zijn de buitengebieden hun koninkrijk; de puist zoekt ergens zijn uitgang en dat is in het buitengebied waar de dorpelingen er geen weet of last van hebben.
Wijzelf doen een poging om enigszins low profile te leven. Al lukt dit niet helemaal, want sinds de aanschaf van onze 4×4 Jeep omdat we anders niet meer bij ons eigen huis kunnen geraken, weten we dat er flink geroddeld wordt over ons. ”Dat zijn die mensen met die dure auto, die buitenlanders hebben geld zat.” Maar we blijven ons best doen: boodschappen doen we in het dorp, we spreken een aardig woordje Spaans, af en toe een biertje en een paar tapa’s in de lokale kroeg, dan weer lekker terug naar onze rust in het buitengebied.
De weg die geen weg mocht zijn
Geduld oefenen is hier wel een dingetje. Dat lukt me tot nu toe best goed. Totdat de leugen om de hoek komt kijken. In ons geval: de weg naar ons huis. Die was ooit slecht, maar na de DANA meer een klimwand vol blootliggende rotsblokken, dan een weg. Vrienden reden hun auto’s erop stuk, wij ook. Dus kochten we een stevige Jeep. Slim, zou je denken. Maar de brandweer of ambulance? Vergeet het maar. Bij noodsituaties zoals een bosbrand, zitten we hier als ratten in de val.
Een jaar lang stuurde ik keurige, formele brieven, spraken we met de burgemeester, kregen we zelfs een stevige handdruk met de befaamde woorden: ”Dit gaan we regelen, maak je geen zorgen.” Resultaat: een lange stilte. Tot de gemeentelijke technicus mij gisteren vertelde: “Uw weg is geen weg. Het is een bospad. Dus dit valt niet onder onze gemeentelijke verantwoordelijkheid.”
Ik toverde de officiële wegen-kadasterkaarten van de regio Valencia op tafel. Waar alle paadjes en wegen geclassificeerd staan. En raad eens? Onze weg blijkt een camino, gewoon een onverharde, openbare weg. Maar hij bleef glimlachend volhouden: “Nee hoor, u vergist zich, of u snapt het niet.” Daar stond ik, met een roze olifant naast me, terwijl hij vol overtuiging bleef beweren dat het een mug was. Ik zag het verkeerd.
Net toen mijn oren stoom beginnen te produceren, zei hij doodleuk dat er wél een subsidie aangevraagd had kunnen worden bij provincie of staatsbosbeheer. Alleen… dat had de gemeente niet gedaan. Er zijn nu eenmaal prioriteiten, zo vertelde hij glimlachend, en onze veiligheid bungelt blijkbaar onderaan de lijst. Dus geen aanvraag, geen geld, geen weg. Eigen volk eerst? Ik ben nooit voor een gat te vangen en vraag me hardop af of we zelf iets kunnen repareren, met toestemming van de gemeente en desnoods op eigen kosten? Vergeet het maar: dat levert een boete op wegens illegale werken aan een openbare weg. Mag niet, dus doen we niet. Een klassiek gevalletje Catch-22: de gemeente doet niks, jij mag niks, en intussen wacht je af of de brandweer ooit tot je voordeur komt.
Het korte lontje
En toen ging mijn lontje af. Mijn infamere, Venlose korte lontje. Niet iets om trots op te zijn – in Spanje al helemaal niet handig – maar voor het moment dat het brandt wel heerlijk bevrijdend. Twee minuten lang duurt zo’n bevrijding gemiddeld. Tot ik besefte dat mijn vuurwerk geen enkele indruk maakte. Zijn hoofd bleef nee knikken en ik zou moeten buigen of barsten. De man had simpelweg geen zin in papierwerk.
In Spanje zijn ”favores” een schemergebied dat ingewikkeld te vatten is. Zelfs als Limburger. Er woont aan “onze” weg geen enkele familie. Alleen een handvol buitenlanders zonder netwerk. En hier geldt: wie familie op de juiste plekken heeft, wint. Geen rode loper voor ons dus hier, maar een rode lap voor mijn ogen als als iemand een olifant vermomt als administratieve mug. Ik werd weggewimpeld, want de beste man had wel belangrijkere dingen te doen voor het dorp.
Het voelt bovendien persoonlijk. Als iemand je recht in je gezicht vertelt dat je ongelijk hebt, terwijl je zwart-op-wit bewijs in handen hebt. Alsof je zachtjes wordt gefopt of weggewoven als een lastige vlieg (of mug), maar tegelijkertijd weet dat er serieuze consequenties aan hangen.
Narcisme in pocketformaat
Daar zit iets diepers achter. Narcisme is geen zeldzaam verschijnsel meer, het is volkskunst geworden. Niet alleen bij wereldleiders die een heel land en haar bevolking gaslighten, maar ook bij gemeentekantoren. Het is een kracht: met een vriendelijke glimlach de werkelijkheid herschrijven, tot je zelf begint te twijfelen of je nog helder nadenkt.
Het is Trumps erfenis in pocketformaat: de waarheid als elastiekje.
Recht en werkelijkheid
En ja, het gaat hier over meer dan een weg. Het gaat over simpele dingen: het recht op antwoord (dat nooit kwam), het recht op veiligheid en bereikbaarheid in een bosbrandgebied, en het elementaire recht op de waarheid. Dat iemand de macht heeft om een roze olifant tot mier te reduceren, alleen omdat hij ambtenaar is, blijft voor mij onverteerbaar. In Nederland, maar ook in Spanje.
Overleven met ironie
De strijd gaat stilletjes door; de weg blijft een dagelijkse klimwand, de ambtelijke stiltes een onwennig dagelijks dieet. Waar ligt de grens? Een spandoek in mijn eentje voor het gemeentehuis lijkt me zinloos – je staat voor gek. En boos worden helpt ook niet, blijkt inmiddels. In Spanje geldt bovendien de ongeschreven regel: “Doe jij moeilijk? Dan maken wij het nog moeilijker.” Misschien is dát de kunst van assimileren: leren leven met roze olifanten, en je lontje af en toe laten knetteren – ook al heeft het nul effect. Ironisch genoeg is dat soms het enige moment waarop je voelt dat je nog lééft en gehoord wordt, terwijl je verzuipt in deze bureaucratische film met een belabberd script.
Onze weg blijft ondertussen een klimwand, onze brieven liggen te verstoffen – en ergens, op een bureau in het gemeentehuis, staat een roze olifant te wachten tot iemand eindelijk toegeeft dat hij bestaat. Of dat nog ooit gaat gebeuren betwijfel ik.
Even voor de goede orde: ik ben niet van plan om structureel te bloggen over de moerassen van de bureaucratie. Volgende keer schrijf ik weer met liefde over de mooie dingen des levens. Want net als het leven zelf, mag mijn pen best wat balans houden tussen zwaar en licht.
🇪🇸 Español
Asimilarse con una mecha corta
Asimilarse e integrarse en una nueva comunidad suena a algo para lo que podrías recibir un vale de curso en la biblioteca local. En la práctica es más bien funambulismo: no querer ser el extranjero que lo sabe todo, pero tampoco la oveja que lo traga todo. Eres huésped, pero también vecino. Y mientras tanto, mis genes holandeses susurran: “hazlo bien, según la ley y la verdad, porque como ciudadano sencillo, ese es mi derecho.”
Un pueblo de contrastes
Nuestro pueblo tiene unas tres mil almas. Cero turistas, pero una agenda festiva llena a reventar. Feria del turrón, maratón de paellas, poesía en la ermita, desfiles infantiles y eventos deportivos. La mitad del pueblo participa alegremente, la otra mitad se queja de que las tiendas vuelven a cerrar y de que no queda sitio en el bar para su ritual cervecero entre semana.
Un problema muy comentado es la basura ilegal. En los contenedores que hay cada 500 metros no florecen flores, sino familias de ratas y colonias de gatos. Basura grande, pequeña y hasta tóxica se tira al lado, como si el espacio público fuera un ecoparque gratuito. El ayuntamiento colgó cámaras en los puntos de vertido más populares. Resultado: allí, limpísimo. Pero el problema se trasladó al extrarradio, que recibió hedor por recompensa. El ojo de la cámara ve hasta donde el ayuntamiento quiere mirar. Y en el país de los ciegos, las afueras son su reino; el grano busca su salida donde los vecinos del pueblo no lo ven ni lo huelen.
Nosotros intentamos llevar una vida discreta. Aunque no siempre funciona: desde que compramos un 4×4 – porque si no, no podíamos llegar a casa – sabemos que se rumorea bastante sobre nosotros. “Esos con el coche caro, esos extranjeros tienen dinero de sobra.” Aun así, lo intentamos: hacemos la compra en el pueblo, de vez en cuando una caña con tapas en el bar, y luego de vuelta a la tranquilidad del campo.
Paciencia y la mentira
Ejercitar la paciencia aquí es todo un arte. Y lo consigo… hasta que aparece la mentira. En nuestro caso: el acceso a casa. Antes ya era malo, pero tras la DANA se convirtió en un muro de escalada lleno de rocas. Amigos rompieron sus coches, nosotros también. Así que compramos un Jeep robusto. Inteligente, pensarías. Pero bomberos o ambulancia: imposible. En emergencias como un incendio forestal, estamos atrapados como ratas.
Durante un año envié cartas formales, hablamos con el alcalde, incluso recibimos un apretón de manos acompañado de las famosas palabras: “Lo arreglaremos, no se preocupe.” Resultado: silencio. Hasta que ayer el técnico municipal me dijo: “Su camino no es camino. Es una senda forestal. Por lo tanto, no es nuestra responsabilidad.”
Saqué los mapas catastrales oficiales de la Comunitat Valenciana, donde todos los senderos y caminos están clasificados. ¿Y adivina? El nuestro figura como camino, una vía pública no asfaltada. Pero él seguía sonriendo: “No, se equivoca, o no lo entiende.” Allí estaba yo, con un elefante rosa al lado, mientras él insistía en que era un mosquito.
Justo cuando me empezaba a salir humo por las orejas, dijo tranquilamente que se podría haber solicitado una subvención a la provincia o a Medio Ambiente. Pero… no lo hicieron. “Hay prioridades”, añadió sonriente, “y nuestra seguridad está al final de la lista.” Así que: sin solicitud, sin dinero, sin camino.
Pregunté si podríamos repararlo nosotros mismos, con permiso y hasta pagando de nuestro bolsillo. Ni pensarlo: multa segura por obras ilegales en vía pública. No se puede, así que no lo hacemos. Un caso clásico de Catch-22: el ayuntamiento no hace nada, tú no puedes hacer nada, y mientras tanto esperas a ver si los bomberos encuentran tu casa.
La mecha corta
Y entonces exploté. Mi famosa mecha corta venloense. No es algo de lo que sentirme orgullosa – en España menos aún – pero en el momento se siente liberador. Dos minutos, de media. Hasta que comprendí que mis fuegos artificiales no impresionaban a nadie. Su cabeza seguía negando, y yo debía ceder o romperme. El hombre simplemente no quería papeleo.
En España, los favores son un terreno resbaladizo, incluso para una limburguesa. En “nuestro” camino no vive ninguna familia. Solo un puñado de extranjeros sin red local. Y aquí vale más tener parientes en los lugares adecuados. Para nosotros, nada de alfombra roja, más bien un trapo rojo delante de los ojos cuando alguien disfraza un elefante de mosquito administrativo.
Y además se siente personal. Que alguien te diga a la cara que no tienes razón, con pruebas en la mano. Como si te apartaran suavemente como a una mosca molesta, pero con consecuencias muy serias.
Narcisismo de bolsillo
Hay algo más profundo. El narcisismo ya no es rareza, es arte popular. No solo en líderes mundiales que hacen gaslighting a naciones enteras, sino también en oficinas municipales. Es un poder: reescribir la realidad con una sonrisa, hasta que dudas de tu propia cordura.
Es la herencia de Trump en tamaño bolsillo: la verdad como goma elástica.
Derecho y realidad
Y no se trata solo de un camino. Se trata de cosas básicas: el derecho a respuesta (que nunca llegó), el derecho a seguridad y accesibilidad en una zona de alto riesgo de incendios, y el elemental derecho a la verdad.
Que alguien tenga poder para convertir un elefante rosa en mosquito, solo porque es funcionario, me resulta insoportable. Ni en Holanda, ni en España.
Sobrevivir con ironía
La lucha sigue en silencio; el camino es un muro diario, los silencios administrativos, dieta obligada. ¿Dónde está el límite? Plantarse solo con una pancarta en el ayuntamiento me parece inútil – y además haces el ridículo. Enfadarse tampoco ayuda. Aquí rige la norma no escrita: “¿Das problemas? Te los multiplicamos.”
Quizá esa sea la esencia de asimilarse: aprender a vivir con elefantes rosas y dejar chisporrotear tu mecha de vez en cuando – aunque no sirva de nada. Irónicamente, a veces es la única prueba de que aún respiras y existes, mientras te ahogas en esta película burocrática con un guion pésimo.
Nuestro camino sigue siendo un muro de escalada, nuestras cartas acumulan polvo – y en algún despacho del ayuntamiento un elefante rosa espera a que alguien, algún día, se atreva a admitir que existe. Lo dudo.
Y para que conste: no pienso escribir siempre sobre los pantanos de la burocracia. La próxima vez escribiré con cariño sobre las cosas bonitas de la vida. Porque, como la vida misma, mi pluma también debe encontrar equilibrio entre lo pesado y lo ligero.
Valenciàno
Assimilar-se amb una metxa curta
Assimilar-se i integrar-se en una nova comunitat sona com un curs que et podrien regalar a la biblioteca local. En la pràctica és més bé un equilibri sobre la corda fluixa: no voler ser l’estranger que ho sap tot, però tampoc l’ovella que tot s’empassa. Eres hoste, però també veí. I mentrestant, els meus gens holandesos em xiuxiuegen: “fes-ho bé, segons la llei i la veritat, perquè com a ciutadana senzilla, eixe és el meu dret.”
Un poble de contrastos
El nostre poble té unes tres mil ànimes. Cap turista, però una agenda festiva plena a vessar. Fira del torró, marató de paelles, poesia a l’ermita, desfilades infantils i proves esportives. Mitja població participa amb alegria, l’altra mitja es queixa que les botigues tornen a tancar i que no hi ha lloc al bar per al seu ritual setmanal de cervesa.
Un problema molt comentat és l’abocament il·legal de fem. Als contenidors que hi ha cada 500 metres no hi creixen flors, sinó famílies de rates i colònies de gats. Fem gran, menut i fins i tot tòxic es deixa al costat, com si l’espai públic fora un ecoparc gratuït. L’ajuntament hi posà càmeres als punts més populars. Resultat: allí, net. Però el problema es traslladà al camp, que rebé pudor per agraïment. L’ull de la càmera veu fins on l’ajuntament vol mirar. I al país dels cecs, el camp és el seu regne; el gra busca l’eixida on els veïns del poble no ho veuen ni ho senten.
Nosaltres intentem portar una vida discreta. Encara que no sempre funciona: des que compràrem un 4×4 – perquè si no, no podíem arribar a casa – sabem que es rumoreja prou sobre nosaltres. “Aquests amb el cotxe car, aquests estrangers tenen diners de sobra.” Tot i això, ho intentem: fem la compra al poble, de tant en tant una cervesa amb tapes al bar, i després tornada a la calma del camp.
Paciència i la mentida
Exercitar la paciència ací és tot un art. I me’n surto… fins que apareix la mentida. En el nostre cas: l’accés a casa. Abans ja era roín, però després d’una DANA es convertí en un mur d’escalada ple de roques. Amics trencaren els seus cotxes, nosaltres també. Així que compràrem un Jeep robust. Intel·ligent, pensaríeu. Però bombers o ambulància: impossible. En emergències com un incendi forestal, estem atrapats com rates.
Durant un any envií cartes formals, parlàrem amb l’alcalde, fins i tot rebérem una encaixada de mà amb les famoses paraules: “Ho arreglarem, no es preocupe.” Resultat: silenci. Fins que ahir el tècnic municipal em digué: “El seu camí no és camí. És una senda forestal. Per tant, no és responsabilitat nostra.”
Traï els mapes cadastrals oficials de la Comunitat Valenciana, on tots els senders i camins estan classificats. I endevineu? El nostre figura com a camí, una via pública no asfaltada. Però ell continuava somrient: “No, s’equivoca, o no ho entén.” Allí estava jo, amb un elefant rosa al costat, mentre ell insistia que era un mosquit.
Just quan començava a eixir-me fum per les orelles, digué tranquil·lament que s’hauria pogut sol·licitar una subvenció a la província o a Medi Ambient. Però… no ho feren. “Hi ha prioritats”, afegí somrient, “i la nostra seguretat és a l’últim de la llista.” Així que: sense sol·licitud, sense diners, sense camí.
Vaig preguntar si podríem reparar-lo nosaltres mateixos, amb permís i fins i tot pagant de la nostra butxaca. Ni pensar-ho: multa segura per obres il·legals en via pública. No es pot, així que no ho fem. Un cas clàssic de Catch-22: l’ajuntament no fa res, tu no pots fer res, i mentrestant esperes a veure si els bombers troben casa teua.
La metxa curta
I aleshores vaig esclatar. La meua famosa metxa curta venloensa. No és un mèrit – ací encara menys – però en el moment és alliberador. Dos minuts, de mitjana. Fins que vaig comprendre que els meus focs artificials no impressionaven ningú. El seu cap continuava negant, i jo havia de cedir o trencar-me. L’home simplement no volia paperassa.
A Espanya, els favores són un terreny ambigu, fins i tot per a una limburguesa. Al “nostre” camí no hi viu cap família. Només un grapat d’estrangers sense xarxa local. I ací val més tindre parents als llocs adequats. Per a nosaltres, res de catifa roja, més bé un drap roig davant dels ulls quan algú disfressa un elefant de mosquit administratiu.
I a més se sent personal. Que algú et diga a la cara que no tens raó, amb proves a la mà. Com si et llevaren suaument del damunt com una mosca molesta, però amb conseqüències molt serioses.
Narcisisme de butxaca
Hi ha quelcom més profund. El narcisisme ja no és raresa, és art popular. No sols en líders mundials que fan gaslighting a nacions senceres, sinó també en oficines municipals. És un poder: reescriure la realitat amb un somriure, fins que dubtes de la teua pròpia cordura.
És l’herència de Trump en mida butxaca: la veritat com a goma elàstica.
Dret i realitat
I no es tracta sols d’un camí. Es tracta de coses bàsiques: el dret a resposta (que mai arribà), el dret a seguretat i accessibilitat en una zona d’alt risc d’incendis, i el dret elemental a la veritat.
Que algú tinga poder per convertir un elefant rosa en mosquit, només perquè és funcionari, em resulta insuportable. Ni a Holanda, ni a Espanya.
Sobreviure amb ironia
La lluita continua en silenci; el camí és un mur diari, els silencis administratius, dieta obligada. On està el límit? Plantar-se a soles amb una pancarta davant l’ajuntament em sembla inútil – i a més fas el ridícul. Enfadar-se tampoc ajuda. Ací regeix la norma no escrita: “Tu dónes problemes? Nosaltres te’ls multipliquem.”
Potser eixa siga l’essència d’assimilar-se: aprendre a conviure amb elefants roses i deixar espetegar la metxa de tant en tant – encara que no servisca de res. Irònicament, de vegades és l’única prova que encara respires i existixes, mentre t’ofegues en aquesta pel·lícula burocràtica amb un guió pèssim.
El nostre camí continua sent un mur d’escalada, les nostres cartes acumulen pols – i en algun despatx de l’ajuntament un elefant rosa espera que algú, algun dia, s’atrevisca a admetre que existeix. Ho dubte.
I per a deixar constància: no pense escriure sempre sobre els pantans de la burocràcia. La pròxima vegada escriuré amb estima sobre les coses boniques de la vida. Perquè, com la vida mateixa, la meua ploma també ha de trobar un equilibri entre el pesat i el lleuger.
📌 NL – Nederlands
🔎 Zelf de kaarten bekijken
👉 Voor wie het leuk vindt om zelf door kaarten te struinen: hieronder een paar officiële bronnen. Want soms zegt een kaart meer dan duizend beloftes.
- Visor Cartogràfic de la Generalitat Valenciana – interactieve kaart met camino, carretera, senda, perceelsgrenzen en meer.
🔗 https://visor.gva.es/visor/?idioma=es - Cartografía oficial de la Comunitat Valenciana a escala 1:5.000 (ICV) – zeer gedetailleerde vectorcartografie van het Institut Cartogràfic Valencià.
🔗 Cartografía oficial CV 1:5.000 – ICV - Sede Electrónica del Catastro (Ministerio de Hacienda, España) – landelijke kadastrale kaart met perceels- en toegangsgegevens.
🔗 Mapa Catastro España - SIGPAC (Sistema de Información Geográfica de Parcelas Agrícolas) – landbouwkaart, met percelen en vaak ook paden/wegen zichtbaar.
🔗 Visor SIGPAC Nacional - Instituto Geográfico Nacional (IGN) – Centro de Descargas – officiële datasets en lagen (wegen, transport, etc.).
🔗 Centro de Descargas IGN
Hoe gebruik je de kaarten?
- Open de link.
- Zoek je gemeente of klik in op de kaart.
- Zoom in tot je jouw weg of perceel ziet.
- Klik op de lijn of het vak: je ziet de classificatie (camino, carretera, parcela, etc.).
📌 ES – Español
🔎 Consultar los mapas por tu cuenta
👉 Para los curiosos que quieran perderse entre mapas: aquí van unas fuentes oficiales. Porque a veces un mapa dice más que mil promesas.
- Visor Cartogràfic de la Generalitat Valenciana – mapa interactivo con camino, carretera, senda, límites de parcelas y más.
🔗 https://visor.gva.es/visor/?idioma=es - Cartografía oficial de la Comunitat Valenciana a escala 1:5.000 (ICV) – cartografía vectorial muy detallada del Institut Cartogràfic Valencià.
🔗 Cartografía oficial CV 1:5.000 – ICV - Sede Electrónica del Catastro (Ministerio de Hacienda, España) – mapa catastral nacional con información de parcelas y accesos.
🔗 Mapa Catastro España - SIGPAC (Sistema de Información Geográfica de Parcelas Agrícolas) – mapa agrario con parcelas y, a menudo, caminos visibles.
🔗 Visor SIGPAC Nacional - Instituto Geográfico Nacional (IGN) – Centro de Descargas – conjuntos de datos oficiales (carreteras, transporte, etc.).
🔗 Centro de Descargas IGN
Cómo usar los mapas:
- Abre el enlace.
- Busca tu municipio o navega en el mapa.
- Haz zoom hasta ver tu camino o parcela.
- Pincha en la línea o el recinto: aparece la clasificación (camino, carretera, parcela, etc.).
📌 VA – Valencià
🔎 Consultar els mapes pel teu compte
👉 Per als curiosos que vulguen perdre’s entre mapes: ací teniu unes quantes fonts oficials. Perquè de vegades un mapa diu més que mil promeses.
- Visor Cartogràfic de la Generalitat Valenciana – mapa interactiu amb camino, carretera, senda, límits de parcel·les i més.
🔗 https://visor.gva.es/visor/?idioma=es - Cartografía oficial de la Comunitat Valenciana a escala 1:5.000 (ICV) – cartografia vectorial molt detallada de l’Institut Cartogràfic Valencià.
🔗 Cartografía oficial CV 1:5.000 – ICV - Sede Electrónica del Catastro (Ministerio de Hacienda, España) – mapa cadastral nacional amb informació de parcel·les i accessos.
🔗 Mapa Catastro España - SIGPAC (Sistema de Información Geográfica de Parcelas Agrícolas) – mapa agrari amb parcel·les i, sovint, camins visibles.
🔗 Visor SIGPAC Nacional - Instituto Geográfico Nacional (IGN) – Centro de Descargas – conjunts de dades oficials (carreteres, transport, etc.).
🔗 Centro de Descargas IGN
Tanja Nabben blogt 
Geef een reactie op Helene Nabben Reactie annuleren